بررسی آزمایشگاهی اثر اضافه کردن افزودنی های مختلف بر ویژگی های بتن متخلخل قابل کاربرد در سیستم رواناب شهری

در دهه اخیر، کاربرد بتن متخلخل برای پوشش کف پیاده­روها و روسازی جاده­ها به عنوان رابطی برای جمع­آوری رواناب­های شهری مورد توجه قرار گرفته است. بتن متخلخل از نظر قابلیت نفوذپذیری و قدرت انتقال آب حائز اهمیت می­باشد. در این پژوهش، در طرح اختلاط اولیه بتن متخلخل معمولی، مقدار سنگدانه و سیمان به ترتیب 1400 و 330 کیلوگرم بر متر مکعب و نسبت آب به سیمان بین 35/0 تا 45/0 بود. در طرح اختلاط بتن متخلخل با افزودنی، افزودنی­هایی که استفاده شدند عبارت بودند از: زئولیت، پرلیت، پوکه معدنی و پوکه صنعتی (لیکا)، به همراه سیمان تیپ 2 و تیپ 5. ویژگی­های مقاومت فشاری و ضریب نفوذپذیری (هدایت هیدرولیکی) مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان می­دهد که اضافه شدن افزودنی­ها، مقاومت بتن متخلخل را کاهش می­دهد. به طوری که این کاهش مقاومت برای افزودنی­های زئولیت، پرلیت، پوکه معدنی و پوکه صنعتی بین بیشترین و کمترین درصد افزودنی به ترتیب برابر 13، 4/48، 1/10 و 6/12 درصد می­باشد. ضریب نفوذپذیری در اکثر تیمارهای افزودنی، بجز پرلیت، نسبت به شاهد افزایش یافت. بیشترین افزایش ضریب نفوذپذیری (3/7­ درصد) در تیمار افزودنی حاوی 5% پوکه معدنی و بیشترین کاهش ضریب نفوذپذیری (7/3 درصد) در تیمار افزودنی 10% پرلیت بوده است. در مجموع، در بین افزودنی­های استفاده شده، تیمار با 10% حجمی پرلیت، بیشترین میانگین مقاومت (95/11 مگاپاسکال) و تیمار با 10% حجمی پوکه صنعتی، کمترین میانگین مقاومت (2/3 مگاپاسکال) را دارا می­باشد، که نشان می­دهد اضافه کردن پوکه صنعتی نسبت به سایر افزودنی­ها با کاهش مقاومت بیشتری همراه بوده است. افزودنی پرلیت در رده­ی بعدی قرار می­گیرد